“Laat je adem diep naar je buik zakken en sluit je ogen.” Rustig begeleidt breathwork instructor Jeroen Kranendonk ons groepje. Met vier mannen en vier vrouwen zitten we buiten in een kring, dekentjes om ons heen. De gevoelstemperatuur ligt een stuk lager dan de acht graden op de thermometer; het is koud. We ademen condenswolkjes, het is niet voor niks november.

’s Avonds om zeven uur spraken we af bij het hek van het volkstuinencomplex op de Sloterdijkerweg in Amsterdam. Het regende dat het goot, de straatverlichting was kapot en het was er uitgestorven. Gelukkig kwamen de andere deelnemers vrijwel tegelijkertijd aan en werden we opgehaald door Leontine, ons schaatsmaatje en zus van instructeur Jeroen.

Blindelings kent ze haar weg op de slingerende paadjes. Ze omzeild plassen en tilt her en der een tak op. Dan komen we bij het tuinhuisje van haar broer. Een paar windlichten flakkeren in het donker, hier is geen elektriciteit. Na ons aan Jeroen te hebben voorgesteld als schaatsvrienden die leven bij de gratie van uitdagingen, begint de workshop. Jeroen coacht ons door de ademhalingsoefeningen heen en we komen los van werk, de volle trein en het to-do lijstje dat voor morgen ligt te wachten. Hier op deze plek, omringd door bomen en voorbij razende wolken is de stad ver weg.

Door de rust die over ons heen is gekomen, is het even schakelen om op te staan om ons te verkleden voor het ijsbad. We hadden er geen acht op geslagen dat het bad al klaar stond. Jeroen bespreekt met ons wie eerst gaat en wie volgen. Daar zit vaart achter. Voordat we het weten zit de eerste tot haar nek in het ijsbad. Niet klappertandend of met luide uitroepen in de strekking van: “Het is ont-zet-tend koud”, maar beheerst en sereen. Alsof er geen ijsblokjes in het water drijven. Eén à twee minuten en dan eruit.
Jeroen coacht bij het in en uitstappen, het draait om het ademhalen. Laat het niet hoog naar je keel schieten, maar haal laag adem. We mogen niet gelijk een handdoek omslaan als we uit het bad komen, maar doen met Jeroen een oefening waarbij je met je armen voor je uit bokst. Serotines komen vrij in onze lichamen; het gevoel is euforisch.

Na het aankleden stond er een home made maaltijd klaar met courgette soep, quiches en zuurdesem brood met lekkere smeersels. Leontine weet op haar bescheiden manier ons enorm te verwennen. Ontspannen en goed geluimd nemen we afscheid van elkaar. Deze avond was magisch.