Door Jan van Liebergen

Na één enkele trip naar Zweden in mijn eerste seizoen bij de HLSK wilde ik in seizoen twee zo veel mogelijk ervaring en kennis op doen. Ik had veel tijd deze winter. De seizoen opening in oktober bleek hierin zeer bepalend. Ik kon aanhaken bij het IJsvossen i.o. groepje van Richard dat al in november afreisde met als doel: zoveel leren om voortaan zelfstandig te kunnen schaatsen op natuurijs in Scandinavië. Gids Rob en aspirant-gids Eva vonden dit mooi en kwamen ons ondersteunen met kennis en ervaring. Daarna ging het balletje rollen. Met Gijs (ook ijsvos) zou ik nog tweemaal, in een groepje van drie, op pad gaan en met Maarten (ook ijsvos) zou ik later onze familietocht organiseren en gidsen. In mijn vrije tijd kon ik gelukkig nog met twee clubtochten mee .

• Deze winter beleefde ik onder andere enkele magische zonsopgangen, prachtige natuur en leuke, leerzame en spannende momenten met bijzondere mensen op allerlei soorten ijs. Maar daarnaast deel ik graag, geheel in lijn met het HLSK motto om te blijven leren, mijn grotere “lessons learned” van de afgelopen winter:
• Ik vond het mooi om te zien dat enthousiasme en initiatief van ‘beginners’ wordt opgemerkt en dat er dan ‘ervarenere’ HLSK-ers bereid zijn om je te adviseren, mee op pad te nemen of een paar dagen aan te haken.
• Geregeld dacht ik dat de omstandigheden te slecht waren om af te reizen maar dit seizoen heb ik het ‘driving up/driving down’ spel geleerd: hoe vind je rondom de dooigrens de juiste plek om tóch goed te kunnen schaatsen! Iedere trip vonden we prima ijs (rapp.nr. 204302)
• De snelste manier van leren is door les te geven! Het ‘gidsen’ van een groep van 8 personen met daarin 4 nieuwe deelnemers was uitdagend, spannend maar enorm leuk. IJs zoeken, tochtplanning, veiligheid, kennis delen, de praktijk laten zien, oefeningen doen, een beleving creëren. De familietocht werd mijn stap naar de ‘next level’.
• Verder had ik nog 2 grote wensen voor dit seizoen, salt- en våris. Op beide heb ik mogen schaatsen waarbij salt naar meer (lees zee) smaakt maar het våris (zachter wordend ijs in het voorjaar) echt veel indruk op mij maakte. Hier moesten zicht, gehoor en gevoel tot de laatste seconden van dit lange, uitzonderlijke seizoen op scherp blijven staan.

En voor iedereen die dit seizoen uitkeek naar mijn eerste plurrning: helaas, ik ben er niet doorheen gegaan. Dus “Learning without plurrning” blijft, voorlopig, mijn motto.